Maya Dunietz

מאיה דוניץ

مايا دونيتس

Five ancient, huge beasts sprawled on the roof of a building like relics from a prehistoric age, whose thunderous, raging and tremulous sounds resonate from the body of the pianos. This musical family creates a savannah of notes that play off one another in a desperate attempt to find a meeting point, despite the fact that it is in constant motion and thus perpetually escapes them. Visitors are invited to explore the work through their bodies, seated or lying down, to touch the raging beasts and to feel the vibrations with all their senses, to contemplate in the space between what the eye perceives and the ear picks up, to hear through the gut. "Five Chilling Mammoths" was created as a response to the Western approach to music, which is based on mathematical principles that compare sounds but blur the deeper meaning behind a sound’s specific pitch. Thus, the Well-Tempered Clavier, with its 88 keys can be anything it wants. Using this capacity for camouflage, Maya Dunietz created the mammoth family out of broken, destroyed pianos that are given new life as a hybrid of new and old technology. This complex sound work explores the universe of rhythms and creates a sonic landscape of psycho-acoustic phenomena, which reveal the voices between sounds, voices that are constantly present but usually escape our senses. Assistant: Itzik Gil Avizohar ∙ Amplifiers builder: Evgeny Oslon ∙ Drilling: David Lemoine ∙ Consultation & programming: Daniel Meir ∙ Production: Diana Shoef ∙ Supported by Outest ∙ Thanks to Assi Yardeni - Simnoa Technologies Ltd for consultation on the buttKickers ∙ Special thanks to Candida Gertler and Michal Gitnik Permont

خمسة حيوانات عملاقة قديمة تربض على سطح البناية مثل بقايا من عالم قديم، ترعد، تزأر، وترجّ عبر أجسام بيانوهات. أبناء عائلة البيانو يؤثرون بصورة متبادلة كل واحد على اللآخر في محاولة يائسة للوصول إلى نقطة المنتصف فيما بينهم، ويتطلعون دائما إلى الارتياح في نقطة التوازن المثالية، لكن هذه تفلت منهم، تغير موقعها في كل لحظة. النقاد مدعوون لفحص العمل عبر أجسامهم، بالجلوس أو الاستلقاء، للمس الحيوانات التي تزأر وأن يعيشوا الارتجاجات عبر كل حواسهم، والتفكير بالفضاء الموجود بين ما تلتقطه العين وبين ما تلتقطه الأذن والاستماع من خلال البطن. "جذر 2" تم وضعه بمثابة إجابة ورد على التوجه الموسيقي الغربي الذي يعتمد على مبادئ من مجال موضوع الرياضيات حيث تقوم بالمقارنة بين النغمات المختلفة ،غير أنه تشوش الماهية العميقة لارتفاع نغمة معينة. هذا هو حال البيانو المقارن المكوّن من 88 مفتاحًا حيث يستطيع التظاهر بأنه أيّ مخلوق في العالم. تحت هذا التمويه أنشأت مايا دونيتس العائلة المكونة من الحيوانات الضخمة - وهي عبارة عن بيانوهات محطمة ومدمرة استلهمت حياة جديدة وولدت في الواقع من جديد وكأنها حيوانات هجينة من التكنولوجيات القديمة والجديدة. الأعمال الصوتية المركبة تستقصي كون الخفقات وتكوّن مناظر صوتية لظواهر سيكو-سمعية تتيح الاستماع إلى أصوات بين النغمات، وهي أصوات موجودة طوال الوقت من حولنا، لكنها غالبا ما تبقى مختبئة ما خلف مشاعرنا. مساعد: ايتسيك جيل افيزوها ∙ بناء مكبرات صوت: ييفغيني اوسلون ∙ حفر: دافيد لموان ∙ استشارة وبرمجة: دنيال مئير ∙ انتاج: ديانا شوئيف ∙ بدعم من أوتست شكرا لاسي يرديني – سيمنوع تكنولوجيات م.ض. على الاستشارة لبات كيكر

חמש חיות ענק עתיקות, רובצות על גג הבניין כמו שרידים מעולם קדום, רועמות, שואגות ורוטטות דרך גופי פסנתרים. הפסנתר על 88 הקלידים שלו יכול להעמיד פנים שהוא כל יצור בעולם. לבוש בהסוואה זו, יצרה מאיה דוניץ את משפחת הממותות – אלה פסנתרים שבורים והרוסים, אשר קיבלו חיים חדשים ונולדו שוב כבני כלאיים של טכנולוגיות ישנות וחדשות. בני משפחת הפסנתר מייצרים סוואנת צלילים, משפיעים הדדית אחד על השני בניסיון חסר ערך להגיע לנקודת האמצע שביניהם - האמצע שבין הצלילים. המבקרים מוזמנים לחקור את העבודה דרך גופם, בישיבה או בשכיבה, לגעת בבהמות השואגות ולחוות את הרעידות דרך כל חושיהם. עבודת הסאונד-סקייפ המורכבת חוקרת את היקום של הפעימות, יוצרת תופעות פסיכו-אקוסטיות אשר מאפשרות להקשיב לקולות בין הצלילים, קולות אשר קיימים כל הזמן סביבנו אך בדרך כלל נותרים חבויים מעבר לתחושתנו. אסיסטנט: איציק גיל אביזוהר ∙ בניית מגברים: יבגני אוסלון ∙ קידוחים: דויד למואן ∙ יעוץ ותכנות: דניאל מאיר ∙ הפקה: דיאנה שואף ∙ בתמיכת אאוטסט ∙ תודה לאסי ירדני – סימנוע טכנולוגיות בע"מ על הייעוץ לבאט קיקרים ∙ תודות מיוחדות: קנדידה גרטלר ומיכל גיטניק פרמונט

Hagit Keysar and Barak Brinker

حاجيت كيسار وباراك برينكر

חגית קיסר וברק ברינקר

A red circle is marked on a map at the center of which is the Temple Mount—at the heart of an historical, political and religious conflict zone. A no-fly zone (NFZ), which overlooks the Old City, approximately a 1.5km radius, which is classified by the Israel Airport Authority as LLP11, a NFZ, the Temple Mount in Jerusalem. It is forbidden for any type of plane to fly over this area at any height. The coordinates of the NFZ have been programmed into the drone and prevent it from taking off when it is in this area. Jerusalem is surrounded by walls, and not just the ones that are made out bricks and mortar. There are also technological walls that control and determine what can or cannot be seen in the city through a system of celestial permits. By using a drone that tests the boundaries of the NFZ, this work maps out and sketches the NFZ as it appears from the ground, as an integral part of the city’s daily reality and through earthly and spiritual pathways in East and West Jerusalem. The work attempt to make this elusive, invisible and political technology that controls and shapes our perception of space, visible. The NFZ can now be seen, discussed, questioned, opposed or subjected to a more detailed scrutiny, which reveals its cracks and facilitates broader understanding. Animation: Moshe Zilbernagel ∙ Thanks to: Alon Cohen Lifshitz, Elad Orian, Sagit Mezamer

دائرة حمراء معلّمة على الخارطة وفي مركزها الحرم القدسي الشريف - مركز حيز تاريخي وسياسي وديني يكتنفه النزاع. ״منطقة ممنوع الطيران فيها״،No-Fly Zone (NFZ) ، يهيمن على البلدة القديمة بنصف قطر يبلغ حوالي كيلومتر ونصف الكيلومتر من حولها وهي معرفة من قبل سلطة الملاحة المدنية كـLLP11, المنطقة الممنوعة ״الحرم القدسي الشريف״ في القدس. ممنوع الطيران في هذه المنطقة منعا باتا ومهما يكن الارتفاع لمختلف وسائل الطيران. تنسيق المنطقة الممنوعة منغرسة في المنظومة الرقمية للطائرة بدون طيار وتصد قدرتها على الإرتقاء عندما يكون موجودًا في نطاقه. القدس توجد حولها أسوار، واليوم هي ليست أسوارًا من الإسمنت والحجر فقط، وإنما أسوارًا تكنولوجية تهيمن على وتنظم ما يمكن وما لا يمكن رؤيته في المدينة عبر نظام تصاريح سماوي. بواسطة طائرة بدون طيار، أطلقناها إلى الفضاء ضد الخط الهوائي للمنطقة الممنوعة، العمل يمسح ويرسم "المنطقة الممنوعة" كما يراها الجمهور "من تحت"، داخل الحياة نفسها، بمعبر على الأقدام وآخر علوي عبر أحياء في غرب وشرق القدس. هذه محاولة لمنح مظهرية للتكنولوجية السياسية، الزئبقية وغير المرئية، التي تهيمن على مفهوم المدى وتصممه. ״المنطقة الممنوعة״ تبدو هنا ظاهرة للعيان، تفتح خيار التحدث عنه، السؤال، الإعتراض أو تشخيص تصدعات فيه يمكن من خلالها التسلل والارتفاع في الرؤية فوق الحاضر. الرسوم المتحركة: موشيه زيلبيرناجل

עיגול אדום מסומן על המפה ובמרכזו הר הבית - טבורו של מרחב היסטורי, פוליטי ודתי מסוכסך. ״אזור אסור לטיסה״ (No-Fly Zone, NFZ), חולש על העיר העתיקה ברדיוס של כקילומטר וחצי סביב לה ומוגדר על ידי רשות התעופה האזרחית כ-LLP11, האזור האסור: ״הר הבית״ בירושלים. באזור זה הטיסה אסורה בכל גובה, לכל כלי הטייס. קואורדינטות ״האזור האסור״ מוטמעות אל תוך המערכת הדיגיטלית של הרחפן ויוצרות חומה אווירית, בלתי נראית, החוסמת את הרחפן ממעבר פנימה אל תוך המרחב המסומן ומונעת ממנו להתרומם בתחומו. רחפן שהטסנו כנגד הקו האווירי של ״האזור האסור" ממפה ומשרטט את החומה האווירית ואת האזור כפי שהוא נראה מלמטה, בתוך החיים עצמם, במעבר רגלי ועילי דרך שכונות מערב ומזרח ירושלים. זהו ניסיון לתת נראות למשטר היתרים שמיימי, לטכנולוגיה פוליטית חמקמקה ובלתי נראית, השולטת במבטנו ומעצבת את תפיסת המרחב. על גג בניין ההסתדרות אשר שימש כמוצב צבאי וכעמדת תצפית במלחמת ששת הימים, הופך "האזור האסור" נראה לעין. אל פנורמת הנוף הלילי, הנשקפת מארכיטקטורת החלונות הייחודית, מתווסף חלון השופך אור על הפוליטיקה של המרחב, מציע להתבונן באזורים האסורים במבט, לשאול, להתנגד או לאתר בהם סדקים, דרכם אפשר להסתנן ולהגביה ראות מעל ההווה. אנימציה: משה זילברנגל ∙ תודה ל: אלון כהן-ליפשיץ, אלעד אוריין, שגית מזמר

Alit Kreiz

عليت كوريز

עלית קרייז

In the historical Bikur Cholim hospital complex, 16 babies, on average, draw their first breath every day. A 20-minute, participatory, audio tour with headphones on the roof of a unique building in the middle of a central thoroughfare. For what do we need to apologize to the babies who are being born into the current Jerusalem-Israeli reality, next to the most crowded and culturally diverse junction in the city? For what do we need to forgive ourselves and our immediate surroundings in this rare moment of spiritual elevation? Ascending to the roof allows us, at least momentarily, to transcend our daily reality, to breathe, to expand our horizons and to see the bigger picture. The requests for forgiveness that are whispered into the ear of the listener are peppered with historical details about the venue and private musings and thoughts about the choices we make that dictate the reality into which we bring new life. Sound:Binya Reches Dramaturgy:Sagit Mezamer

في كل يوم، في بناية المستشفى التاريخي "بيكور حوليم" يولد بمعدل 16 طفلا جديدا ،ينطلقون إلى نور العالم. جولة سماعات بمشاركة الجمهور تمكننا من التواجد لمدة 20 دقيقة على سطح هذا المبنى المميز وفي قلب النبض الذي يبشرنا بولادة الحياة الجديدة. ما هو الإعتذار الذي كنا نريد ان نقدمه للأطفال الذين يولدون بهذا الواقع المقدسي الإسرائيلي الحالي، على مفترق الطرق المزدحم للغاية والمتعدد الثقافات في المدينة؟ ما هو الإعتذار الذي كنا نريد أن نطلبه من انفسنا ومن محيطنا في لحظة فريدة من نوعها من التسامي؟ الصعود إلى السطح يمكننا من التحليق للحظات قصيرة إلى ما فوق الواقع اليومي، يمكننا من التنفس، وتوسيع مجال النظر ومشاهدة كل هذه المناظر مجتمعة معًا في صورة واحدة. في طلب السماح الذي نهمسه في أذن المستمع، توجد تفاصيل تاريخية حول المكان إلى جانب التأمل الشخصي والتفكير بمدى مسؤوليتنا عن الأمور التي نختارها و التي تحدد طبيعة الواقع الذي نحن نقوم بضخ الحياة فيه. ساوند:بينيا ريخس فن التأليف المسرحي:المستشار الفني : ساغيت مزامير.

בבניין בית החולים ההיסטורי הזה נולדים בכל יום בממוצע, 16 תינוקות חדשים לאוויר העולם. סיור אוזניות בשיתוף קהל על גג בית החולים, מאפשר לשהות למשך חצי שעה נדירה על גג המבנה הייחודי ובליבו של דופק בקיעת החיים. אילו סליחות היינו רוצים לבקש מהתינוקות שנולדים לתוך מציאות ירושלמית- ישראלית- עכשווית, על צומת הרחובות הכי צפופה ורב תרבותית בעיר? אילו סליחות היינו רוצים לבקש מסביבתנו, מעצמנו, ברגע נדיר של התעלות? העלייה אל הגג מאפשרת לרחף לרגע מעל המציאות היומיומית, לנשום, להרחיב את נקודת המבט ולראות את המכלול. בבקשות הסליחה הנלחשות על אוזנו של המאזין, שזורים פרטים היסטוריים על המקום, לצד הרהורים פרטיים ומחשבות על אחריותנו לבחירות שאנו עושים המכתיבות את המציאות לתוכה אנו מביאים חיים. סאונד:ביניה רכס דרמטורגיה:שגית מזמר

Ofer Laufer

عوفر لاوفر

עופר לאופר

Above street level and beyond urban consciousness is the realm of the roofs—the ultimate periphery, neglected, operative platforms and dangerous spaces that are beyond the reach of the law. A collection of machines stand on the roof, spit out raw building materials and carve out an eco-industrial living space--an evolving plane for a new existential infrastructure. The mechanical orchestra serves as a choir in an architectural setting—tar, sand, water and limestone are pumped out in a defiant show of recklessness and an endless attempt to expand and develop. In this embryonic-industrial space the creative process is reversed—the building’s foundations come apart, the machine loses control, the raw materials are expelled, and an industrial domain invites participants to observe the accumulating layers of construction, a mechanical organism that is in the process of creating the archeology of creation.

فوق مستوى الشارع ، وخارج الوعي المدني، هناك حياة كاملة على الأسطح - وهي مناطق هامشية بديلة، ومناطق تفعيلية مهملة، وهي ربوع للمخاطر بعيدة عن عين القانون. مجموعة من الماكنات تتواجد على السطح، بواقي المواد الخام الخاصة بالمبنى، تنتج حياة بيئية- صناعية، ملامح السطوح المتراكمة إلى بنية تحتية وجودية جديدة. الفرقة الموسيقية المكونة من الماكنات تعمل مثل جوقة موسيقية في بيئة معمارية - وتخرج منها مواد مثل الماء وحجر الجير و مواد خام، من خلال فعالية تعلن التحدي في التعبير عن عدم السيطرة، عبر محاولة لا تتوقف من التوسع والتطور. في داخل الحيز البدائي-الصناعي هذا ، تنقلب آية الأمور رأسا على عقب – أسس البناية تتفكك، فإن الماكنة تفقد السيطرة، والمواد الخام تنطلق منها، هذا المعمل الصناعي يدعو مشاهديه للتعرف على كيفية تراكم طبقات البناية على السطح، إلى عضوية ميكانيكية في عملية إنتاج علم آثار عملية الخليقة.

מעל עולם הרחוב ומחוץ לתודעה העירונית מתקיימים להם מרחבי הגגות - אזורי שוליים אולטימטיביים, שטחי תפעול מוזנחים, מרחבי סכנה רחוקים מעינו הפקוחה של החוק.
חמש מכונות עומדות על הגג, יורקות את חומרי הגלם של הבניין, יוצרות סביבת מחייה אקולוגית-תעשייתית, פני שטח מצטבר לתשתית קיום חדשה. תזמורת המכונות פועלת כמו להקה בסביבה ארכיטקטונית - זפת, חול, מים, אבן גיר, נפלטים מהן בפעולה מתריסה של חוסר שליטה, תוך ניסיון בלתי פוסק להתפתח.
בתוך המרחב הבראשיתי-תעשייתי הזה מתהפכות היוצרות –יסודות הבניין מתפרקים, המכונה מאבדת שליטה, חומרי הגלם נפלטים, בית הגידול התעשייתי מזמין את צופיו להיחשף, תוך נקיטת אמצעי הזהירות הדרושים, להצטברות שכבות הבניין על פני השטח, לרגעי הייצור של הארכיאולוגיה של העתיד.

Adam Weingrod

آدم فاينوجراد

אדם ויינוגרד

Three profound monologues enable you to close your eyes and pass through walls, to gain insight into the Saint Louis French Hospital, a hospice for terminally ill patients, through the testimonies of the hospital staff, which is right here on the other side of the street. A place in which death is a part of life, where there is no choice but to look it in the eye. Three care takers in the hospital, who have been working there for many years, talk candidly about life and death, about the end, fear, separation and reconciliation, what there is and what there isn’t, the thin line between heaven and earth, and spiritual awakenings.

ثلاثة مونولوجات ثاقبة تتيح إغماض العيون والمرور من خلال الجدران، للاقتحام من خلال الصوت إلى داخل المستشفى الفرنسي 'سانت لويس' – مرقد للمرضى المصابين بمرض عضال - الموجود هنا تماما، في الطرف الآخر من الشارع. في المكان الذي يعتبر فيه الموت تجربة وجودية لا يمكنك ألا تنظر في عينيه بصورة مستقيمة. ثلاثة متعالجين يرقدون في المستشفى، العاملون فيه منذ سنوات طويلة، يتكلمون بصورة صريحة تماما عن الحياة وعن الموتى، وعن النهاية، وعن الخوف، عن الوداع والمصالحة، عن الموجود وعن غير الموجود، عن الفجوة الدقيقة بين ما فوق وما تحت، عن لحظات من الشعور المتسامي.

שלושה מונולוגים נוקבים מאפשרים לעצום את העיניים ולעבור דרך קירות, לחדור באמצעות הקול אל תוך בית החולים הצרפתי 'סנט לואיס' - הוספיס לחולים סופניים - הנמצא ממש כאן, מעבר לכביש. במקום שבו המוות הוא חוויית קיום, אי אפשר שלא להישיר אליו מבט. שלושה מטפלים, העובדים בבית החולים מזה שנים רבות, מדברים בכנות על החיים ועל המתים, על הסוף, על פחד, פרידה והתפייסות, על מה שישנו ומה שאיננו, על הרווח הדק שבין למעלה-למטה, על רגעים של התעלות.

Tchelet Pearl Weisstub

تخيليت بيرل ويستاب

תכלת פרל ויסטוב

A horse gallops against the backdrop of Jerusalem's Old City walls, on the cusp of the desert, in what has been his natural habitat for thousands of years. The sound of his stomping hooves echoes a time before car emissions. A sound that besides being a symbol of authority, government and war, also alludes to a romantic image of independence and freedom of thought. The horse’s legs were crafted in the Louvre in 17th Century Paris, as part of Neoclassical studies in old Greek and Roman sculptures. The use of these valuable objects, which are attached to a mechanical apparatus, threatens the safety of these old artifacts, evoking a feeling of brutality. This artistic choice references iconoclasm, the destruction of sculptures and paintings for political reasons, a barbaric action conducted for the purpose of negating someone else's history and belief. The placing of the work in front of the Old City is a purposeful deployment of archaeological artifacts as a tool for constructing nationalist narratives. While a horse is a horse and a flag is a piece of floating fabric, this landscape has framed a city for thousands of years. What changes is the ownership of the land, the symbol on the flag, the Man on the horse. Silent Gallop tries to see a whole in the fragment in order to challenge the dichotomic separation between holy and secular, temporary and eternal, barbaric and civilized, and live and inanimate. The horse’s legs were loaned from the Rijksakademie in Amsterdam ∙ Mechanisms: Stephen Kuderna, Oded Rimon, Kees Reedij ∙ Construction: Shavit Yaron ∙ Studies by Conrad Schick on the Terrain maps of Carl Ferdinand Zimmermann. From the Deutsches Evangelisches Institut Jerusalem

الحصان الصامت يعدو هنا على خلفية منظر البلدة القديمة،- على حافة الصحراء، في حيز حياته الطبيعي منذ آلاف السنوات. وقع قدميه يذكرنا بأوقات ما قبل شحار السيارات، صوت عدو فإلى جانب كونه رمزًا للسطوة، السلطة والحرب، فإنه أيضًا تمثيل رومانسي للحرية ولبربرية التفكير. أقدام الحصان الذي يعدو على السطح هي نثار نسخ لتماثيل يونانية ورومانية من القرن الـ17تم إعدادها في متحف اللوفر في باريس. الاستعمال المتجدد للعناصر القائمة والقيمة كجزء من نظام ميكانيكي بسيط، يثير الشعور بالمعاملة الوحشية التي تعرض التماثيل القديمة للخطر. لهذه الفعالية أصداء تحطيم الأيقونات - تخريب تماثيل لدواع دينية أو سياسية، فعالية بربرية تبغي نسف المعتقدات والآراء. وضع هذا العمل في القدس مقابل البلدة القديمة وهي مدينة تعتبر معالمها من الماضي مهمة، حاسمة في ابتكار قصتها، تتناول محاولة إعادة تفعيل الماضي من أجل العثور على تلك المعتقدات القابلة للتحطيم. بينما الحصان هو حصان، العلم هو قطعة قماش ترفرف، والمنظر الذي أطار المدينة منذ آلاف السنين. أما القابل للتغيير فهو الرواية القومية ، رمز العلم و الرجل الذي على الحصان. "العدو" تحاول أن تحكي قصة الحكاية الكاملة من خلال الجزء وطمس الفرق ما بين المقدس وغير المقدس، بين القابل للكسر والأبدي، بين البربري والحضاري، وبين الحي والصامت. أقدام الحصان مستعارة من مجموعة الريكس-أكاديمي في أمستردام ∙ دراسات من قبل كونراد شيك على خرائط التضاريس لدى كارل فرديناند زيمرمان ∙ من المعهد الألماني الإنجيلي للقدس ∙ البناء: شافيت يارون ∙ دراسات من قبل كونراد شيك على خرائط التضاريس لدى كارل فرديناند زيمرمان ∙ من المعهد الألماني الإنجيلي للقدس

הסוס הדומם דוהר כאן על רקע נוף חומות העיר העתיקה, במרחב חייו הטבעי זה אלפי שנים - על סְפָר המדבר. קול צעדיו מזכיר זמנים של לפני פיח המכוניות, קול דהרה שלצד היותו סמל לסמכות, שלטון ומלחמה, הוא גם ייצוג רומנטי לחירות ולפראות מחשבה. רגלי הסוס הדוהר על הגג הם שברי שעתוקים לפסלים יווניים ורומאיים מהמאה ה-17, שנעשו במוזיאון הלובר בפריז. השימוש המחודש באובייקטים קיימים ובעלי ערך כחלק ממנגנון מכני פשוט, מעורר תחושה של יחס ברוטלי המסכן את הפסלים העתיקים. פעולה זו מהדהדת ִאיקוֹנוְֹקָלאזם - השחתת פסלים ממניעים דתיים או פוליטיים, פעולה ברברית שמהותה ניתוץ אמונות ודעות. הצבת העבודה בירושלים אל מול העיר העתיקה, עיר אשר לממצאים מן העבר חשיבות קריטית ביצירת סיפורה, עוסקת בניסיון להפעיל מחדש את העבר, כדי למצוא את אותן אמונות הניתנות לניתוץ. בעוד סוס הוא סוס הוא סוס, דגל הוא בד המתבדר ברוח והנוף הוא קו מתאר של עיר זה אלפי שנים, מה שנתון לשינוי הוא הנרטיב הלאומי. "דהרה" מנסה לספר את השלם דרך החלק, לטשטש את ההפרדה בין קודש לחול, בין שביר לנצחי, בין ברברי למתורבת, בין חי לדומם. רגלי הסוס מושאלות מאוסף הרייקס-אקדמי באמסטרדם ∙ מנגנונים: סטפן קודרנה, עודד רימון, קייס רידי ∙ קונסטרוקציה: שביט ירון ∙ מפה: מתוך מחקר מפות קונראד שיק על מפות ירושלים של קרל פרדינאנט זימרמאן. מתוך אוסף המכון הגרמני אוונגליסטי ירושלים.

Roi Carmeli

روعي كرميلي

רועי כרמלי

The topography of the city likens the roofs of buildings to natural mountain peaks—high points on the horizon through which signals can be sent into the distance. An observation point on the roof reveals a neon bonfire, a digital beacon, a contemporary interpretation of past communication: a declaration of war, announcing a new moon or a cry for help, were conveyed through an agreed code, a means of communication between groups that were distant from one another but shared the same fate. The neon bonfire translates the chaotic movement of the fire into computer code and thus breathes new digital life into an ancient urban ceremony. Programmer: Shmulik Twig ∙ Sound: Roi Carmeli and Cami Or ∙ Graphic Design Observation Point Sign: Tal Harada

في خارطة تضاريس، تشبه المدينة سطوح المباني بقمم الجبال في الطبيعة - نقاط مرتفعة في الأفق، بواسطتها يمكن إعطاء إشارة إلى مسافات بعيدة. نظرة إلى الطبيعة الخلابة من نقطة المراقبة على السطح تكشف النقاب عن شعلة من النيون الحيّ، ومشعل من التأشير الرقمي، تفسير راهن لعملية في منتهى البساطة وأساسية للغاية من الماضي; حرب، الإعلان عن ميلاد القمر أو طلب المساعدة – تشفير رموز متفق عليها، وسيلة للإتصال بين مجموعات بعيدة تتقاسم مصيرا مشتركًا. شعلة النيون تترجم الحركة الفوضوية للنار الحية إلى شيفرة محوسبة، تبعث إلى الحياة بوسائل ديجيتالية رقمية طقوسًا مدنية سحيقة. لن يتم دعوة الجمهور إلى السطح و إنما سيشاهدون العرض من إطلالة ميدان سفرا و الملك سليمان 2 برمجة: شموليك تويج ∙ صوتيات: روعي كرميل وكامي اور ∙ التصميم الجرافيكي علامة نقطة المراقبة: طال هارادا

בטופוגרפיה של העיר מדמים גגות הבניינים את פסגות ההרים שבטבע - נקודות גבוהות על קו הרקיע, דרכן ניתן לאותת מסר למרחקים. מבט אל הנוף מנקודת התצפית של הגג, חושף מדורת ניאון חיה, משואת איתות דיגיטלית, פרשנות עכשווית לפעולה פשוטה ובסיסית מן העבר; מלחמה, הודעה על הזמן (מולד הלבנה), חג מתקרב או בקשת סיוע – קודדו לסימנים מוסכמים, אמצעי לתקשורת בין קבוצות
רחוקות שחולקות גורל משותף. מדורת הניאון מתרגמת את התנועה הכאוטית של האש החיה לקוד ממוחשב, מקימה לתחייה באמצעים דיגיטליים טקס עירוני קדום. תכנות: שמוליק טוויג ∙ סאונד: רועי כרמלי וקאמי אור ∙ עיצוב גרפי שלט תצפית: טל הרדה

Talia Kenan and Guy Sherf

طاليا كينان وجاي شيرف

טליה קינן וגיא שרף

41 dried summer flowers take root in a transformative space, between two voices. Between the coo of a dove and the call of the jackal, between the light of day and darkness of night and between pipes, solar panels and satellites, are a bevy of voices. Musical objects, and soundscapes invite the audience for a night stroll under two moons. Photography and video: Yaniv Linton ∙ Assisting the planning and construction of the objects: Noam Malamud

41 وردة صيفية تنمو في قلب حيّز تحويلي بين صوتين. بين هديل الحمام وصراخ التماسيح، بين ضوء النهار وحلكة الليل وبين أنابيب، سخانات شمسية وصحون لاقطة للأقمار الصناعية، هناك بيئة مشبعة بالأصوات. عناصر تعزف وأحداث صوتية وتشبيهات تحفز المشاهد على القيام برحلة ليلية على ضوء قمرين. تصوير الفيديو: يانيف لينتون ∙ المساعدة في تخطيط وبناء العناصر: نوعام ملمود

41 פרחי קיץ יבשים, צומחים בליבו של מרחב טרנספורמטיבי, בין שני קולות. בין המיית יונה לצעקת התן, בין אור היום לחשכת לילה ובין צינורות, דודי שמש וצלחות לוויין, מתקיימת סביבה רוחשת קולות . אובייקטים מנגנים והתרחשויות סאונד ודימוי מזמינים את הצופה לטיול לילי לאור שני ירחים. צילום וידאו: יניב לינטון ∙ עזרה בתכנון ובניית אובייקטים: נעם מלמוד